Wie kinderen in zijn omgeving heeft, doet het vast stiekem nog weleens: van een kabelbaan afroetsjen. Voelt dat eerst nog een beetje raar – want ben je hier niet veel te oud voor?? – als je de grond én je gêne eenmaal hebt losgelaten is er geen weg terug en zoef je héérlijk naar de overkant. Met een kriebelbuik en wapperend haar kun je je bijna niet anders dan blij en onbezorgd voelen. Woeiiiii dit gaat lekk… KLONK! Je knalt tegen de rubber stop, en veert met een zwieper terug om halverwege wat te blijven bungelen…
Dit beeld dringt zich sinds half maart vaak aan mij op tijdens mijn gesprekken met kandidaten en coachees. Wellicht herken ook jij dit gevoel. Je was juist zo lekker bezig. Jouw vaste baan was oké, maar je leerde jezelf de afgelopen tijd steeds beter kennen, ontdekte wat er minder of juist extra goed bij jou paste. Vanuit die veilige basis kwam er steeds meer ruimte voor uitdaging. Zin in iets nieuws, behoefte om je te ontwikkelen: de afgelopen jaren boden ruimte om richting te geven aan nieuwe kansen. Misschien was je zelfs in gesprek met een loopbaanprofessional, waardoor je nog meer zicht kreeg op waar je goed in bent en wat belangrijk voor je is. Je oriënteerde je op de arbeidsmarkt, voerde misschien al gesprekken om dichterbij jouw ‘droombaan’ te komen. Kortom: de contouren van jouw toekomst tekenden zich steeds helderder af tegen de achtergrond van de economische hoogtijdagen. De krapte op de arbeidsmarkt schonk immers niet alleen jou de mentale vrijheid om buiten de kaders te denken, maar eiste ook van werkgevers eindelijk creativiteit in de werving en selectie van de juiste kandidaten. De wereld lag voor je open! Je nam een aanloop, woeiiiiii….
– KLONK !!! –
Toen was daar ineens dat virus. Voordat goed en wel tot ons doordrong dat we ons leven voorlopig echt moesten aanpassen, raakte iedereen besmet met verlammende onzekerheid.
Terug in je kooi
Die verlamming zie ik nu bij veel kandidaten op de arbeidsmarkt. Die vaste baan die je gaandeweg als gouden kooi ging ervaren, die houd je toch maar even vast. Want….crisis! Met een buitenwereld die zo onzeker is, lijkt die kooi ineens wel weer veilig. Dromen en plannen die op het punt stonden om gerealiseerd te worden, worden nog even in de ijskast gezet. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar bij mij komt wat in de vriezer gaat, er zelden eetbaar uit. Ook bevlogenheid laat zich moeilijk tijdelijk ‘invriezen’.
Ja, de impact op onze economie en samenleving groeit met de dag. In een tijdperk waarin de bomen tot aan de hemel leken te groeien, kwam de wereld anderhalve maand geleden acuut tot stilstand. En daarmee voor jouw gevoel misschien ook jouw kansen: als het kabelbaanzitje bruut tegengehouden en gedwongen terug te veren.
Met terugveren is niets mis. Soms moet je een stapje achteruit doen, om weer vooruit te komen. Maar is het aantrekkelijk om wat je de afgelopen jaren over jezelf geleerd hebt, nu te negeren? Misschien troost je jezelf met de gedachte dat ‘men’ straks wel begrijpt dat het je in deze tijd niet lukte stappen te zetten. Maar heb jij daar zelf vrede mee? Veer terug, maar blijf vooruit kijken.
Mentale lockdown
Stress en angst zijn superfood voor passiviteit. Maar zolang je je adem inhoudt, krijg je ook geen lucht. Ik begrijp iedere kandidaat die even geen stap durft te zetten. Zekerheid opgeven, tsja, daar wacht je natuurlijk liever even mee. Maar de situatie wordt niet beter als iedereen verkrampt. Integendeel. Maak dus van de intelligente lockdown alsjeblieft geen mentale lockdown. Zie deze tijd juist als een uitgelezen kans om verder na te denken over je toekomst. Reflecteer op je leven en carrière, spar eens met een loopbaanprofessional, bepaal je koers en blijf in gesprek met je netwerk. Geef je bestemming niet op, maar accepteer dat het nu misschien wat langer duurt voor je er bent.
Wat ons allemaal gaat helpen, is over deze berg heen kijken. Voor onze eigen gemoedsrust én voor de continuïteit in onze maatschappij, moeten we onszelf inprenten dat dit voorbij gaat. Dat we straks verder kunnen met wat we nu hebben geleerd. En dan mag je jouw plannen en dromen niet vergeten zijn.
Tenslotte kun je ook alleen maar nog eens lekker van die kabelbaan af roetsjen, als je eerst afstapt en terug naar boven klimt.
