Net terug van een weekje Griekenland, voel ik me behalve opgeladen vooral weer enorm bevoorrecht. Bevoorrecht, dat ik in Nederland geboren ben. Een land waar ik minder dan 7 dagen per week kan werken en toch mijn vaste lasten kan betalen. Zelfs nog op vakantie kan en mag gaan.
Ik heb de afgelopen week kunnen bijtanken dankzij het kei- en keiharde werken van mensen die die luxe niet hebben. Op het prachtige Zakynthos zag ik mensen van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de weer om het ons toeristen naar de zin te maken. Ik voel me daar altijd wat ongemakkelijk bij en knoop graag een gesprek aan om meer te weten over hun leven.
Op mijn vraag aan barman Panos in ons hotel of ze nou nooit eens een dagje vrij zijn, legde hij me uit dat dit geen optie is in het huidige Griekenland – zoals overigens in zoveel andere landen. Hij en zijn eilandgenoten moeten 7 dagen per week werken om ca. 700 euro te verdienen. De prijzen, van benzine tot levensmiddelen, liggen echter even hoog als hier in Nederland. Minder werken kán dus gewoon niet omdat je het financieel dan niet redt.
Oja en dan is de BTW ook nog eens maar liefst 24%, de overheid moet natuurlijk de enorme staatsschuld weg zien te werken en dat kan niet anders dan op kosten van de bevolking. De mensen die hele dagen in de brandende zon staan om ons vakantiegangers zonder enig blijk van chagrijn naar hun restaurant te lokken, souvenirs te verkopen of door hun land te gidsen. Niet omdat ze ons zo leuk vinden (ben ik me pijnlijk bewust) maar omdat ze in die paar zomermaanden genoeg moeten verdienen om de winter door te komen. Heb je, zoals onze barman, nog een olijfboerderij waar je in het laagseizoen kunt doorwerken, dan is dat mooi. Maar de meesten hebben dat niet en leven van zomer naar zomer. Het binnenland, weg van het toerisme, maakt de armoedige indruk van vergane glorie en verdwenen vertrouwen.
Weer terug in ons (oké, deze dagen niet zo koude) kikkerlandje mag ik weer in gesprek met Nederlandse werkzoekenden. Met hun eisen ten aanzien van salaris, werktijden en secundaire voorwaarden. Een deel daarvan stelt, ondersteund door hun gewilde positie op de huidige arbeidsmarkt, (soms onredelijk) hoge eisen.
Natuurlijk moet je altijd proberen een goede beloning te krijgen voor je inzet. En ja, het ís een uitstekende tijd om stappen te maken in je carrière, of juist wat minder uren te gaan werken nu je werkgever daar geen ‘nee’ tegen zegt omdat hij je niet kwijt wil. Ik snap het helemaal en ik ga graag tot het uiterste om voor mijn kandidaten de leukste job mét het beste salaris te regelen. En ook als je een werkloosheidsuitkering ontvangt kun je je nu misschien veroorloven nee te zeggen tegen die inhoudelijk passende baan vanwege een lager salaris dan je gewend was. Maar op dit moment voelt het toch een beetje wrang. We zijn verwend. Ik net zo goed. Ik zit op een fraai kantoor, mét airco, heb een fatsoenlijk salaris, sociale zekerheid én vrije tijd naast mijn baan.
Zeker, ik heb ook wel eens stress of twijfel in mijn werk. Die wuif ik na dit weekje echter graag even weg. We mogen wel weer wat tevredener zijn met de welvaart die de meesten van ons ervaren. Ik probeer me daar dagelijks, onderweg naar huis, altijd even héél erg bewust van te zijn. Even echt te voelen hoeveel geluk ik heb, en me natuurlijk heilig voornemen om nooit meer te klagen. Want hoe keihard men daar in Griekenland ook moet buffelen voor een laag loon, ik heb alléén maar vriendelijke en blije mensen ontmoet, dankbaar voor het feit dat ze dat werk hebben.
De eerstvolgende die ik in de politiek of tijdens de verjaardagsborrel hoor over die ‘luie Grieken’ die op onze kosten werkloos in het zonnetje mogen zitten, die wens ik er een vakantie toe. Dan levert de nuancering die dat zal brengen, de hardwerkende Griek tenminste ook nog iets op.
Dan ga ik hier morgenochtend weer bewust tevreden verder met mijn mooie werk.
